Bilgi Yağmuru Bildiklerinizin Doğrusunu Öğrenin..!
Benzer Yazılar
Christian Longo‘nun idam cezası almasının ardından yıllar geçtikten sonra sadece Michael Finkel‘e anlattığı cinayet ve bu cinayetin ayrıntılarının bulunduÄŸu bir yazı hazırladık. Christian Longo‘nun hayatının tamamının anlatıldığı makalemizin bir kısmını buraya taşıyarak sadece “Gerçek Hikaye” konusunda açıklamalarda bulunacağız.
Michael Finkel kitap tanıtımı için katıldığı bir programda uzun uzun Christian Longo ile ilgili görüşlerini ve konuşmalarını aktardı. Açıklamasından satır başları şu şekilde;
Ä°ki yıl aradan sonra ilk defa beni Åžubat ayında aradı. “Bunu otuz altıncı doÄŸum günümde yapmayacağım” dedi. Will Smith‘ın Yedi YaÅŸam (Seven Pounds) isimli filmini cezaevinde izlemiÅŸ ve çok etkilenmiÅŸ.
Hatta hücre duvarına bu filmin afiÅŸini astığını söyledi. Longo, filmi izlediÄŸinde “Karnına bir yumruk yemiÅŸ gibi hissettiÄŸini” ifade etti. AÄŸlayarak, “yıllarca hücrede oturarak ölümü beklerken baÅŸka insanlara nasıl yardım edebilirim onu düşünüyordum ve bu film bana ilham kaynağı oldu.” dedi.
Kalbinden, akciÄŸerlerinden, karaciÄŸer, kornea ve kemik iliÄŸi dahil tüm organlarını bağışlamak istiyordu. Bunu O “final” olarak isimlendirmiÅŸti. Kendi hayatının finali.
Beni iki yıl aradan sonra bunun için aramıştı. Bana bu konuda yardımcı olup olamayacağımı sordu. Bunu yapabileceğimi söyledim ama önce vicdanımı temizlemem gerekiyordu. Eğer bu konuda yardım edeceksem ailesinin öldüğü gecenin gerçek hikayesini duymak zorundaydım.
Dört cinayetten hüküm giymesine rağmen, hiçbir zaman itiraf etmemişti ya da onun motivasyonu ve aslında ne olduğu hakkında bazı önemli ayrıntıları vermemişti.
Tamamen suçlu olduğunu bilmem gerekiyordu. Longo, şahsen buluşabildiğimiz cezaevine gelmemi istedi. Eğer bu konuda kendisine yardım edersem tüm gerçekleri anlatacağını ifade etti.
Bunun sayesinde vicdanımı rahatlatacak ve Longo’yu sonsuza kadar hayatımdan çıkarmış olacaktım. Bende buna karşılık onunla cezaevinde görüşme isteÄŸine tamam dedim.
Longo’yu anlayabilmek için her ÅŸeyi yapmıştım. Tutuklanmasının ardından ilçe hapishanesinde yargılanmayı beklediÄŸi sırada, neredeyse her hafta mektup alışveriÅŸinde bulunduk. Telefonda toplam elli saatten fazla bir süre konuÅŸtuk. Onu on kez hapiste ziyaret ettim. Cinayet davasının her dakikasına katılabileyim diye Oregon, Newport’ta bir ev kiraladım ve Montana’daki evimden taşındım.
Peki ne öğrendim? Hiçbir şey.
Yargılama başladığında Longo ilk olarak uyuşturucu bağımlısı birisinin eve gelerek cinayetleri işlediği, kendisine kimsenin inanmayacağını düşündüğü için kaçtığını söylüyordu. Ardından karısını suçladı. Sonra detayları tam olarak hatırlamadığını söyledi. Ancak o gece olanları asla inandırıcı bir şekilde açıklamadı ya da açıkça yaptıklarını tam olarak itiraf etmedi.
Ancak, Longo’nun en sevdiÄŸi içeceÄŸin kahve (Fındık Latte) olduÄŸunu, izlediÄŸi ilk filmin “Tango & Cash“ olduÄŸunu, öptüğü ilk kızın adının “Georgina” olduÄŸunu, en sevdiÄŸi sığır etinin “Prime Rib (Sığırın orta kaburgasının etrafından alınan, ideal olarak uzun surede piÅŸirilen bir et ve ete adini veren kaburga)” olduÄŸunu, IQ’sunun 130 olduÄŸunu ve hapisteki diÄŸer mahkumların kendisine lakap olarak “Short Stop” dediklerini kesinlikle biliyorum.
*Short Stop, kelimesi parça olarak incelendiÄŸinde kendi ismi “Longo“dan türetilmiÅŸ bir takma isimdir. “Long Go” olarak düşünülmüştür. Kelime olarak Long (Uzun) Go (Git) iken Short (Kısa) Stop (Dur) olarak söylenmektedir. Bu da kelime olarak isminin tam zıt anlamı olduÄŸunun bir ifadesi olarak kullanılmıştır.
Mektuplarını genellikle sarı hapishane kağıtlarına yada kullanılmış kağıtların arkasına yazarak yolluyordu. Mektuplarında resimler çiziyordu. Detaylı, dokunaklı, dehşet verici, dolambaçlı ve neredeyse tamamen çarpıklıklarla dolu ya da silmeler olmadan, onun hayat hikayesini birbirinden ayıran destansı bir bilinç akışıyla yazmaya devam ediyordu. Hatta bir keresinde, onu kendi ebeveynlerinden daha iyi tanıdığımı söyledi.
Longo, babasının yönetici olarak çalıştığı Midwest‘te büyüdü. Kendisinden küçük “Dustin” isminde bir erkek kardeÅŸi var. MaryJane ile tanıştığında daha 18 yaşındaydı ve onunla çıkmaya baÅŸlamıştı. MaryJane ondan 7 yaÅŸ büyüktü ve ilk baÅŸta bu yaÅŸ farkının sorun olacağını düşünse de Longo’nun olgun tavırları onu cesaretlendirmiÅŸ ve onunla evlenmeyi kabul etmiÅŸti.
Evlenmelerine ebeveynleri karşı çıktı ve bu iliÅŸkiyi onaylamadılar ama onlar tanıştıktan her ÅŸeye raÄŸmen 5 ay sonra evlendiler. Longo’nun yirmi beÅŸ yaşındayken üç çocuÄŸu vardı. “Final Touch” adında bir inÅŸaat-temizleme iÅŸine baÅŸladı ve hızlı bir ÅŸekilde büyüdüğünde (Bir noktada Longo’nun 72 çalışanı vardı) bir milyoner olacağına inandı.
İşte tüm gerçekliğin kırıldığı yer burası. Longo başarılı gittiği sırada sıkıntılar başladı ve yavaş yavaş iflas bayrağını çekmeye başladı ama o bu sırada ailesinin kendisi hakkında yanlış düşündüğünü kanıtlamak, karısını gururlandırmak, büyük bir kar elde ettiğini göstermek için her şey yolunda gibi davranmaya devam etti.
Tam bu esnada ailenin arabası bozuldu ve MaryJane, her ÅŸeyin yolunda olduÄŸunu düşündüğü için Longo’dan yeni bir araba almasını talep etti. Longo ise ona durumdan bahsetmedi ve eyalet dışından kiralık araç saÄŸlayan bir firmadan sahte kimlikle bir “Maroon Minivan” kiraladı. Kiraladığı aracı ise bir daha geri götürmedi. Karısına ise bu aracı yıl dönümü hediyesi olarak aldığını söyledi.
Bu ÅŸiddetli bir suç deÄŸildi. Aslına bakarsanız, Longo’nun hayatında, cinayetlerden önceki tek bir ÅŸiddet olayını, okulun birinci sınıf yıllarında küçük çaplı bir itiÅŸ dışında, ortaya çıkaramadım. Her yere baktım; YapabileceÄŸim herkesle konuÅŸtum. Sesini yükselttiÄŸinde, öfkesini kaybettiÄŸinde bile saldırganlık göstermemiÅŸ.
O asla erkek kardeÅŸiyle kavga etmedi. Kilisesine giden bir kadın, arkadaÅŸlarına “Kocamın Chris Longo’ya daha çok benzemesini diliyorum” derdi. Ama asla yapamayacağı tek ÅŸey, karısına baÅŸarısız olduÄŸunu itiraf etmekti.
Durumunu gizleyebilmek için sahte çekler kullanmaya, baÅŸkalarının adına kredi kartı alarak kullanmaya baÅŸladı. Bunlar sonsuza kadar kaça bileceÄŸiniz olaylar deÄŸildir illa ki bir yerde yakayı ele verirsiniz. Kısa bir süre sonra alacaklıları onun hakkında ÅŸikayette bulundu ve tutuklama emri çıkartıldı. Ailenin maddi çöküşünden habersiz olan MaryJane’i ikna edip Michigan’dan ayrılmaları gerekiyordu ve bunu baÅŸardı.
Çalıntı Minivanı, 2001 sonbaharında Oregon kıyılarında yoldan çıkıncaya kadar kullandılar. Longo’nun bulabileceÄŸi en iyi iÅŸ, bir “Fred Meyer” maÄŸazasının içindeki Starbucks’ta çalışmaktı ve sadece saatte 7.40 dolar kazanıyordu. Bir ev kiralayıp, beÅŸ kiÅŸilik bir aileyi geçindirebilmesi gerekiyordu. Bu çok zor bir durumda ama herhangi bir yardım kuruluÅŸundan yardım talep edemiyordu. Üç çocuÄŸunuz olduÄŸunda onlara bakabilmek adına saÄŸlam bir iÅŸte çalışmalı ve sosyal güvenlik yardımı alabilmelisiniz.
Tutuklanmanız için karar çıkartılmış durumdayken sahte çek yazamazsınız ve bir iş yerinde çalışabilmek için Sosyal Güvenlik numaranızı veremezsiniz. Bu durumda ufak çaplı hırsızlıklar yapmaya devam ediyordu.
Aynı zamanda karısını aldatıyordu ve bu durumu asla karısına anlatamazdı. Gerçekte o bir ezik, yalancı ve bir hırsızla evlendiğini ona nasıl açıklayabilirdi.
Tüm bunlarla birlikte konut kirası, çocuk bezi, kıyafet ve yiyecekler olsun bunların tamamını karşılayamazsınız. Tam anlamıyla Longo kapana kısılmış durumdaydı.
Ä°ÅŸte bir akÅŸam, Fred Meyer’de, kırılma noktasına ulaÅŸtı. O gece eve geç geldiÄŸinde ailesini öldürdü. 2001 yılının Noel’inden bir hafta önceydi. Oregon’dan kaçtı ve daha sonra Meksika’ya geçiÅŸ yaptı. 13 Ocak 2002’de Cancún’da tutuklandı. Davası Mart 2003’te baÅŸladı ve bir ay devam etti. Jüri’nin, Longo’yu suçlu bulmak ve onu ölüm cezasına çarptırma kararını alması ise bir günden az sürdü.
Longo, ÅŸuanda “Oregon Eyalet Cezaevi“nde ölüm hücresinde bekliyor. Kendisi gibi toplamda 31 tutuklu daha idam sırasını beklemektedir.
Hücreler genellikle 6 ile 8 metrekare olarak tasarlanmış, üç tarafı soğuk beyaz betonla bir tarafı ise çelik demir parmaklıklarla çevrilidir.
İçeride dar bir ranza, porselen lavabo ve tuvalet, katlanabilir plastik sandalye ve küçük bir metal masa var. Zemin boyasız gri renklidir. Küçük bir bülten tahtası bulunmaktadır ve bu nokta, fotoğrafların veya süslemelerin asılmasına izin verilen tek noktadır.
Çelik parmaklıklar toplamda 14 tanedir ve hücrenin kapısı üç uzun koridora açılmaktadır. Longo’nun ifadesine göre “Evim” olarak ifade ettiÄŸi bu küçük hücrenin çelik parmaklıklarının rengi mavidir. Ve hücre numarası ise 313’dür.
Bir mahkum sadece hücreden çıkartıldığında koridorda yürüyebiliyordu. Sadece bir tane spor odası vardı ve her idamlık mahkum günde sadece 45 dakika hücresinden çıkartılıyordu. Ä°dam mahkumu olan tutuklular hücrede sürekli tek baÅŸlarına kalıyorlardı. Longo bir konuÅŸmamızda bana “Hücre içinde ki zamanların hepsi korkunçtu” demiÅŸti. Hatta “Scott Peterson” isminde karısını öldüren bir mahkumun Kaliforniya’da hapsedildiÄŸini söylemiÅŸ ve onu kıskandığını ifade etmiÅŸti. Bunun nedeni ise orada sadece “19 saat” hücrede kalındığı içindi.
Longo’yla bir anlaÅŸma yapmıştık, ben onun organlarını bağışlamasına yardımcı olacaktım o ise bana gerçek hikayeyi anlatacaktı. Bu yüzden, Salem, Oregon‘a çimento duvarlı hapishaneye gittim. 9 numaralı kabine gitmemi söylediler. Orada “Marc Holcomb” adında bir mahkum vardı ve bir adamı öldürdüğü için 70 yıl hapis cezası almıştı. Ä°yi bir mahkum olduÄŸu için görevliler ona aileler geldiÄŸinde isteyen olursa “FotoÄŸraf Çekme” görevi vermiÅŸlerdi. Ona birkaç resim çekmesini söyledim.
Longo gelmiÅŸti. Ben biraz empati kurmaya çabalıyordum. Olaydan önce ki birkaç ayı gözümün önünde canlandırmaya çalışıyordum. Batan iÅŸler, borçlar, sahte çekler, sahte kimlikler ve aileye bakamama durumu… gerçekten altından kalkması çok zor bir durumdu.
– “O son geceden ne kadar önce aileni öldüreceÄŸini biliyordun?” diye sordum.
Sadece birkaç saat önce, iÅŸteyken karar verdiÄŸini söyledi. BaÅŸka bir çözüm göremediÄŸini söyledi. Babasını arayamaz ve para istemezdi (çok utanmıştı). Kendini öldüremedi (çok zayıftı). O tam bir baÅŸarısızlık örneÄŸiydi ve bana “baÅŸarısızlığıma karşı herhangi bir tanık bırakmak istemedim” dedi.
“Tam olarak nasıl yapacağını bilmediÄŸini söyledi, ama baÅŸaracağını düşündüğünü” söyledi.
“O gece eve gelmeden önce, ailemi öldüreceÄŸimi biliyordum. Bu düşünceye kilitlendim” dedi. Belki bunu zaten biliyordum, ama kelimeler beni duyduÄŸumda gerçekten ÅŸaşırttı. Longo, bunu daha önce hiç yazmamış ve anlatmamıştı.
“Ä°ÅŸten eve geldiÄŸinde, oldukça geç olmasına raÄŸmen, MaryJane seviÅŸmeye baÅŸladı” dedi ve kısa süre sonra çıplaktı.
Oregon‘daki Yaquina Körfezi‘ne bakan güzel bir kıyıda, küçük tek yatak odalı apartman dairesindelerdi. Ä°ki büyük çocuÄŸu birlikte oturma odasında ki kanepede uyuyorlardı. Küçük Madison ise yatak odasında uyuyordu. Vakit gece yarısını geçmiÅŸti, karısı onunla seviÅŸiyordu ve kendisi üstteydi. Bunu açık ve sabit bir sesle anlattı, ama göz teması kurmadı.
İşte her şey o anda gerçekleşti. Seks yaparken üzerine uzandı ve boğazını ellerinin arasına aldı. Longo, karısının bunun bir seks fantezisi olduğunu zannettiğini düşündüğünü söyledi çünkü yüzünde herhangi bir değişme olmamıştı. Karısını boğazından kavradı, iki eliyle tuttu. Sıktı ve sıkmayı bırakmadı.
Longo, ilk önce bir silah bulup onu kullanmayı düşündüğünü ardından bunun ortalığı çok fazla dağıtacağı ve çok fazla delil bırakacağını düşündüğü için hemen vazgeçtiÄŸini söyledi. Karısı hiçbir tepki vermiyordu. “O rahatlamış görünüyordu. Bana hiç bakmadı. Gözleri kapalıydı. O benimle savaÅŸmadı, bana hiç karşı koymadı” dedi.
Televizyon açık ve sesi kısıktı. Ekranda ne olduÄŸunu hatırlamıyordu ama karısı öldüğünde hala onun üzerinde duruyor elleri hala boÄŸazını sıkıyordu. Birisini boÄŸarak öldürmek epey uzun zaman alır. BeÅŸ dakika gibi. Longo bu sürenin çok uzun sürdüğünü söyledi hatta “vazgeçmem gerektiÄŸini düşündüm” bile dedi. Ama sonra düşündüğünde bu iÅŸe çoktan baÅŸladığını, dursa bile karısının onu terk edeceÄŸini ve hala başının belada olacağına karar verdi.
Karısı öldüğünde ayaÄŸa kalktı, bazı kıyafetler giydi ve iki buçuk yaşında ki kızı, yerde uyuyan Madison’ı boÄŸdu. Onu bir eliyle boÄŸdu. Longo, iki yaşındaki bir çocuÄŸun boynunun çok yumuÅŸak ve ince bir ÅŸekilde olduÄŸunu söyledi ve boÄŸma hissini şöyle anlatıyordu: “Küçük bir kızın boynuna tutunmak dünyanın en garip, rahatsız edici ve iÄŸrenç bir ÅŸeydir. O kadar zordu ki, iki büyük çocuÄŸu boÄŸamayacağını” söyledi.
Longo, ailesini sevdiği konusunda ısrar etti, onlara asla zarar vermek istemediğini söyledi. O güne kadar, televizyondaki çocuklara yönelik şiddet görmenin onu kızdırdığını söyledi.
İşten çıkarken tüm ailesini öldürmeye karar vermişti. Hatta öyle ki eğer evde bir davetsiz misafir olsaydı onu bile öldürmeye karar verdiğini açıkladı.
Longo bana bunları anlatırken oldukça rahatsız görünüyordu. Telefon ahizesini bir kulağından diğer kulağına alarak konuşmaya çalışıyordu.
EÅŸinin ve küçük kızının cesetlerini iskeleden attıktan sonra eve geri geldiÄŸini söyledi. Artık kimseyi boÄŸamayacağının farkına varmıştı. Zachery ve Sadie hala uyuyorlardı, onları alarak “KIDVAN” plakalı çalıntı minivanın çocuk koltuklarına yerleÅŸtirdi.
SoÄŸuk ve ıslak bir Aralık gecesiydi, sıcaklık donma noktasının sadece birkaç derece üzerindeydi. Sürmeye baÅŸladığında, belki de bunu sonuçlandırmak zorunda olmadığını düşünmeye baÅŸladı. “Tamam” diye düşündüğünü hatırladı, “en kötüsü bitti ve hayatta kaldık. Belki sadece üçümüz hayatımıza devam edebiliriz” diye düşünüyordu ama sonra birden uyandıklarında annelerini soracakları aklına gelmiÅŸti. Bunu nasıl açıklayacaktı? Bu sorulara cevap veremezdi ve artık çok geç olduÄŸuna karar verdi, baÅŸladı ve ÅŸimdi bitirmek zorunda kaldı. “Bu ÅŸeye artık bir kere baÅŸlamıştım” dedi.
Bir apartman dairesine çekti ve birkaç bowling topu büyüklüğünde kaya aldı. Ardından “Lint Slough” adlı bir kıyı giriÅŸine doÄŸru köprüye doÄŸru ilerledi, yarı yolda durdu, minivan kapılarını olabildiÄŸince sessiz bir ÅŸekilde kaydırdı ve çocuklarını uyandırmayacak ÅŸekilde tavan ışığını söndürdü. Her bir taşı bir yastık kılıfına yerleÅŸtirdi ve sonra, ağır yastık kılıfını bir ayak bileÄŸine hızlı bir ÅŸekilde baÄŸladı, bir çocuÄŸu köprünün korkuluÄŸundan aÅŸağıya attı. Ardından tekrar giderek aynı ÅŸekilde diÄŸer çocuÄŸu alarak köprünün karşı tarafından aÅŸağıya attığını söyledi.
Longo burada sessizliğe büründü. Telefonu indirdi ve alnını iki eliyle ovuşturdu. Ahizeyi eline tekrardan aldı ama konuşmadı.
Kafası karışmış görünüyordu. Sonra bana köprünün hangi tarafına hangi çocuÄŸunu attığını hatırlayamadığını söyledi. Zachery veya Sadie… Alıcıyı tekrar indirdi ve bu defa uzun süre sessizliÄŸini korudu.
Uzun bir sessizliÄŸin ardından “Hatırlayamıyorum” dedi.
Gözleri cam gibi büyümüştü. Yine sessiz kaldı.
“Ä°lk önce kime attığımı hatırlayamıyorum”
İleriye doğru derin derin baktı ama aslında bir yere bakmadığını anlıyordum.
“Çocuklarım ÅŸimdi aklımda, açıkça görebiliyorum” dedi.
“Artık onları hatırlayabiliyorum. Kokularını alabiliyorum, onları hissedebiliyorum, onların seslerini duyabiliyorum. Ama kimi önce öldürdüğümü hatırlayamıyorum” dedi.
Sol gözünden bir gözyaşı kaçtı. Sadece bir tane. Hızlıca sildi.
“Ä°lk kim öldürdüğümü hatırlayamıyorum”
Muhtemelen birkaç dakika geçti. Çenesi titriyordu. Telefonu kulağına öyle sıkı bir şekilde bastı ki sağ kulağı kızıl oldu. Parmaklarını tuttuğunda, üst kısımları beyazdı.
Ziyaret odasından uzaklaştığımda, hapishaneden çıkmıştım; Zihinsel ve fiziksel olarak yoruldum. Kiralık arabama bile ulaşmayı zorla başardım, ellerim titriyordu. Yolcu koltuğunda yarım bir sandviç vardı ve kokusu beni midemi bulandırdı. İşlediği suça hala hiçbir anlam veremedim.
Neden ailesini terk etmedi? Neden kendisini öldürmedi? Neden ailesini aramadı? Neden karısının ailesini aramadı? Neden bir yardım hattını aramadı?
Bunlar, yedi yıl önce, Christian Longo’nun Oregonian’daki muhabirden adını ilk duyduÄŸumdan kısa bir süre sonra sahip olduÄŸum soruların aynısı.
Yaklaşık beş yıl önce, duruşmasının sonunda merak ettiğim aynı sorulardı. Ve son cevaplarını almak için yola koyduğumda da geçen kış oldu.
Longo hakkında bir ÅŸeyler söylemek hiç bu kadar kolay olmamıştı. GerçeÄŸi bilmek ile Longo’nun aslında ailesini aslında öldürmediÄŸi arasında gidip gelmiÅŸtim hep. Fakat bu hikayeyi duyduktan sonra, hiç şüphem yoktu. Nefret çok düz bir kelime kalıyordu hislerimin yanında, çok garip gibi görünüyor, ama hissettiÄŸim bu.
Suçtan nefret ettim, bunu duymaktan nefret ettim, onu düşünmek, hayal etmek ve bunu yapan kiÅŸiden nefret ettim. Ve en kötüsü de nefretti, çünkü gerçekten önemi yoktu. MaryJane’i veya çocukları geri getirmek için birilerinin yapabileceÄŸi bir ÅŸey yoktu ya da onu öldüren adamı idam etseler bile, onu parçalara ayırsalar bile bu ceza onun için asla yeterli olmayacaktı.
Longo’nun ÅŸuan ki düşüncesi sadece idam mahkumu insanların organ bağışlamasına izin verilmesi deÄŸil dünyada organ bağışıyla ilgili yeni bakış açısı oluÅŸturmak. Hatta idam edilen mahkumların kullanılabilecek tüm organlarının bağışlanmasını savunuyor.
Ama bu mümkün mü? Birkaç emekli Oregon avukatına sordum. Evet, teknik olarak mümkün. Ama son derece olanaksız. Bir avukatın uzlaÅŸmayı özetlediÄŸi gibi, Longo’nun çabaları “zararsız” herhangi bir yere ulaÅŸma olasılığı düşük, ancak herhangi bir hasara yol açmayacak.
Longo, projesi için her gün çalışıyor, kahvaltıdan (saat 05: 00) gece yarısına kadar, masasının üzerinde bıraktığı notlar, sabah saatlerinde nerede başlayacağını hatırlatıyor.
Ve evet: çok mutlu. Bir misyonu, odak noktası, bir amacı var. Bir bakıma, proje onu hapishane duvarlarının ötesine taşıdı. Her şeyden sonra temyizlerini düşürmemeye karar verdi; daha doğrusu saldırganca onları tam güçle takip ediyor, muhtemelen infaz tarihini en az on yıl kadar uzatıyor. O yaşamak istiyor. Bu garip. Yeryüzünde öldürmek istediğim tek kişi o ve onun yerine hayatını kurtarmaya yardım ediyorum.
Christian Michael Longo Kimdir?
Gerçek Hikaye (True Story – 2015) Filmi DeÄŸerlendirme
